#infaqKasihRamadhan

“𝘈𝘴𝘴𝘢𝘭𝘢𝘮𝘶𝘢𝘭𝘢𝘪𝘬𝘶𝘮 𝘱𝘢𝘬𝘤𝘪𝘬. 𝘉𝘰𝘭𝘦𝘩 𝘬𝘢𝘮𝘪 𝘢𝘮𝘣𝘪𝘭 1, 2 𝘮𝘪𝘯𝘪𝘵 𝘮𝘢𝘴𝘢 𝘱𝘢𝘬𝘤𝘪𝘬 𝘶𝘯𝘵𝘶𝘬 𝘬𝘢𝘮𝘪 𝘣𝘶𝘢𝘵 ‘𝘤𝘰𝘯𝘵𝘦𝘯𝘵’ 𝘴𝘦𝘮𝘱𝘦𝘯𝘢 𝘩𝘢𝘳𝘪 𝘪𝘣𝘶?.”

Semasa kami semakin menghampiri warga emas tersebut, kami melihat beliau mengalami kesukaran untuk memasuki kereta beliau. Pakcik tersebut cuba bercakap, tapi suaranya kurang didengari kami. Rupa-rupanya pakcik tersebut diserang lelah. Terus kami meletak terlebih dahulu peralatan media kami di tepi. Segera kami melihat dan bertanyakan keadaan pakcik tersebut, dikenali sebagai pakcik Jenal(bukan nama sebenar).

Kami membantu pakcik Jenal duduk dan rehat terlebih dahulu di dalam kereta beliau. Maklumlah, salah seorang daripada kami juga pengidap penyakit Lelah, jadi kami faham akan keadaan beliau. Risau menyelubungi diri kami.

“Pakcik ada pam semput tak?”
“Pakcik tak guna pam nak. Kejap lagi reda lah lepas pakcik duduk rehat dulu.”
“Ish, kalau teruk sangat, kami bawa ke klinik, dekat saja dekat sini pakcik.” Tak jauh dari tempat kejadian tersebut ada sebuah klinik doktor yang kami sangat kenali. Oleh kerana pakcik Jenal berkeras tidak mahu pergi ke klinik, kami biarkan pakcik Jenal berehat seketika.

“Boleh tolong pakcik ‘check’kan duit bantuan zakat dah masuk ke belum dalam akaun pakcik?”
Maka salah seorang daripada kami pergilah ke bank untuk periksa akaun pakcik Jenal, dua keping kad atm diberi untuk diperiksa.

Alangkah sedihnya kami, melihat jumlah wang didalam akaun pakcik Jenal.

“Belum masuk lagi pakcik. Jumlah sekian-sekian..”
“Allah, tak masuk lagi?.” Sayu hati kami melihat air muka pakcik Jenal yang jelas hampa.
“Pakcik ada duit tak sekarang ni?”
“Ada RM7 hingga RM8 je nak dalam poket pakcik, pakcik ingat duit dah masuk, katanya 25 haribulan sampai 1 haribulan boleh periksa akaun.”
“Pakcik nak beli makanan berbuka puasa nanti dan nak balik Kajang untuk melawat isteri yang kurang sihat di rumah anak, tangan pakcik sebelah ni ‘stroke’, tak berfungsi dah.”
“Allah, macammana pakcik ‘drive’ kereta?.” Lagi sekali kami dilanda kerisauan terhadap warga emas tersebut.
“Pakcik guna sebelah tangan jer nak.”
Saya meminta sahabat saya naik ke pejabat untuk mengambil dompet dan memaklumkan kepada penyelaras projek Ramadhan sekiranya ada tak barang sumbangan di pejabat boleh beri dekat pakcik tersebut, seingat saya ada beberapa barang sumbangan yang penyumbang hantar ke pejabat kami. Sementara menunggu sahabat saya, sambil itu saya bertanyakan latar belakang pakcik Jenal dan bersembang seketika. Selepas beberapa ketika, sahabat saya turun bersama staf-staf yang lain, rupa-rupanya mereka dipejabat selepas mengetahui kisah pakcik Jenal tadi, beramai-ramailah berusaha sumbang apa yang boleh diberikan kepada pakcik Jenal.
…𝑹𝒆𝒛𝒆𝒌𝒊 𝒊𝒕𝒖 𝒕𝒊𝒅𝒂𝒌 𝒑𝒆𝒓𝒏𝒂𝒉 𝒔𝒂𝒍𝒂𝒉 𝒂𝒍𝒂𝒎𝒂𝒕…

Nak dijadikan cerita, dengan izin Allah, ada satu set bakul makanan terlebih di dalam kereta organisasi kami daripada hari sebelum semasa kami menghantar barang sumbangan kepada warga asnaf luar bandar.

Terdetik di dalam hati kami, memang Allah dah tetapkan memang itu set bakul makanan untuk pakcik Jenal, Allah sudah aturkan semuanya. Memang rezeki pakcik Jenal pada hari tersebut.

Kami meminta izin untuk menghantar pulang dan mengiringi pakcik Jenal sampai ke rumah, memandangkan beliau masa itu agak teruk lelahnya dengan melihat usianya yang patut berehat sahaja dirumah, membuatkan kami bimbang bagaimana pula warga emas ini hendak mengangkat barang sumbangan yang agak banyak dan berat pula. Kami tawarkan untuk tolong pandu beliau sehingga ke rumah beliau, akan tetapi pakcik Jenal tidak mahu, maka kami cuma iringi beliau dari belakang sampai ke rumah beliau. Sambil kami iringi pakcik jenal dari belakang, sambil tu saya bercerita tentang situasi pakcik Jenal kepada sahabat saya, kalah betul beliau dia dengan kisah pakcik Jenal, sambil memandu sambil sahabat saya mengusap air mata tidak berhenti.

Sampai sahaja di rumah beliau, melihat tongkat yang pakcik Jenal gunakan untuk menyokong setiap langkah beliau, kami berasa tongkat tersebut tidak mampu sokong sepenuhnya perjalanan beliau dan bertanyakan bagaimana keadaan pakcik sepanjang guna tongkat tersebut. Katanya berkali-kali jatuh juga sebab licin. Allahu, nampaknya pakcik Jenal perlukan tongkat yang baru yang lebih berfungsi. Selepas kami menyusun semua barang bakul makanan tadi di dapur beliau, kami duduk sebentar bersama pakcik Jenal di ruang kecil tamu beliau berhadapan katil hospital yang pusat zakat sumbangkan untuk  beliau semasa diserang ‘stroke’ dan lumpuh sebelah badan dahulu, dan kini katil tersebut digunakan oleh isteri beliau pula. Kami bersembang dan bersuai kenal dengan pakcik Jenal. Orang Melaka rupanya. Pakcik Jenal buat masa ini tinggal seorang diri memandangkan isteri beliau diambil dan dijaga oleh anak beliau di Kajang.

“𝑁𝐺𝑂 𝑡𝑢 𝑎𝑝𝑎 𝑛𝑎𝑘? 𝑃𝑒𝑛𝑦𝑖𝑎𝑠𝑎𝑡 𝑘𝑒?.” Tergelak kami dengan pertanyaan pakcik Jenal. Kami memang selalu disalah anggap pegawai badan tertentu apabila kami pakai jaket ‘vast’organisasi kami. Kami menerangkan apa pekerjaan kami kepada pakcik Jenal dan juga menerangkan kadang-kadang adakalanya memang sesetengah organisasi agak sulit untuk menghantar semua barang sumbangan kepada semua pemohon dengan segera, kemungkinan ada kelambatan dan tidak semua kami dapat santuni memandangkan ramai orang susah dinegara ini dan bergantung kepada sumbangan yang kami dapat juga.

Kami menerangkan situasi sebenar kepada pakcik Jenal memandangkan dia agak hampa wang bantuan beliau belum masuk lagi dan beliau sedang menunggu sumbangan lampin pakai buang dewasa untuk isteri beliau sampai ketika itu. Semasa kami memberi ada sedikit sumbangan raya , tidak berhenti beliau mencium sampul yang kami berikan sambil mengucapkan kesyukuran yang tidak berhenti daripada mulut beliau. Kami tahan sebak di dalam hati masing-masing. Kami juga bersyukur masih ada jiran yang mengambil berat tentang pakcik Jenal setiap hari, memandangkan beliau hidup seorang diri dan jauh daripada anak-anak dan keadaan kesihatan beliau yang agak membimbangkan.
𝑀𝑜𝑔𝑎 𝐴𝑙𝑙𝑎ℎ 𝑚𝑒𝑚𝑏𝑒𝑟𝑖 𝑟𝑎ℎ𝑚𝑎𝑡 𝑘𝑒𝑝𝑎𝑑𝑎 𝑖𝑛𝑠𝑎𝑛-𝑖𝑛𝑠𝑎𝑛 𝑡𝑒𝑟𝑠𝑒𝑏𝑢𝑡.

Kami terpaksa meminta izin untuk pulang, walaupun pakcik Jenal masih mahu mengajak bersembang lagi dengan beliau. Kami faham warga emas ini, bila semakin menginjak usia tua, apa yang mereka perlukan bukan semata-mata wang ringgit, akan tetapi perhatian dan kasih sayang yang penting daripada anak-anak. Kepada yang masih mempunyai orang tua, hargailah mereka semasa mereka masih ada di muka bumi ini, walaupun kita diduga dengan pandemik dan perintah kawalan pergerakkan ketika ini, pasti sentiasa ada jalan untuk kita menyenangkan hati orang tua kita. Dalam situasi sekarang, kita tidak boleh berfikir tentang diri sendiri semata, ambil caknalah orang sekeliling kita, bantulah selagi mampu, tidak kira apa jua bentuk bantuan. Moga dibulan Ramadhan Mubarak ini, Allah menerima segala amal dan menghapuskan segala dosa kita.

Jangan lupa titipkan doa untuk kedua ibu bapa kita setiap hari

اَللَّهُمَّ اغْفِرْلَنَا ذُنُوْبَنَا وَلِوَالِدِيْنَا وَارْحَمْهُمْ كَمَا رَبَّوْنَا صِغَارًا
Maksudnya: “Ya Allah ampunilah dosaku dan dosa keDua orang tuaku dan kasihilah mereka sebagaimana mereka mengasihi aku sejak kecil.”

Catatan Pengalaman,
Misi Infaq Kasih Ramadhan MRA

Untuk menyumbang ke Tabung Infaq Kasih Ramadhan MRA👇👇

atau

BANK ISLAM : 14256 01 0034 352 (Malaysian Relief Agency Foundation)

RHB BANK: 264245 0000 7270 (Malaysian Relief Agency Foundation)

Ruj: Ramadan